Samenvatting

Harry en zijn neef Dirk worden aangevallen door Dementors, aanvallers die het leven uit je zuigen. Als hij dan een Patronusbezwering gebruikt om die aanval af te weren, overleven ze. Maar hij krijgt direct een oproep van het Ministerie van Toverkunst voor een hoorzitting, omdat jonge tovenaars de Patronusbezwering niet buiten de school mogen toepassen, en zeker niet als er een dreuzel in de buurt is. Door de verdediging van Perkamentus, het schoolhoofd van Zweinstein, wordt Harry tenslotte vrijgesproken, het was tenslotte noodweer. Maar de toon is gezet, het Ministerie wantrouwt hem en gelooft niets van zijn bewering dat Voldemort weer terug is.

De orde van de Feniks is een groep tovenaars en heksen die dat wel geloven, en Harry wordt bij ze gebracht en merkt dat zijn peetvader Sirius Zwarts er de voorzitter van is. Perkamentus is er ook lid van. De Orde strijdt in het geheim tegen het wantrouwen van het Ministerie, maar het Ministerie heeft een slag voorbereid: Dorothea Omber, de heks die de minister assisteert, wordt de nieuwe docent Magisch Verweer. In deze lessen leren de tovenaarsleerlingen dus niets meer, en Harry besluit samen met zijn vrienden Ron en Hermelijn dan maar zelf praktijklessen te organiseren.

Na veel verwikkelingen blijkt dat Omber zelf de Dementors op Harry af  heeft gestuurd. Op het Ministerie eindigen Harry, Ron en Hermelijn in een dodelijke strijd met de Dooddoeners, in de val gelokt om de profetie over Harry en Voldemort. Perkamentus mengt zich in de strijd met andere tovenaars om Harry en zijn vrienden te redden. Uiteindelijk wordt Srius Zwarts gedood, en Harry en zijn vrienden worden gered. Weer terug op Zweinstein legt Perkamentus aan Harry uit wat de profetie behelst: de een kan niet leven als de ander niet dood is, wat door Voldemort opgevat werd als: Harry Potter wil mij vermoorden om te overleven.

Recensie

De Orde van de Feniks is het vijfde deel van de Harry Potter-reeks, en het is net zo spannend en goed geschreven als de andere delen. Het is een dik boek, maar als je het uithebt heb je een gevoel van verlies, omdat je zo meeleeft met de karakters.

De eeuwige vijand Voldemort is de belichaming van het kwaad, hij heeft ook Harry’s ouders vermoord. In dit boek begint Harry te vermoeden dat zijn geest verbonden is met die van Voldemort, en daardoor kan hij beïnvloed worden. Met andere woorden, wie met het kwaad omgaat wordt er mee besmet. Maar Perkamentus overtuigt hem er van dat die twijfel normaal is, zelfs goed.